Ifugao Rice Terrace : มรดกโลก มรดกภูมิปัญญา ตอน โรงละครกลางแจ้งแห่งบาตัด

[Joyful]

ทริปหัวใจเดินทาง # 49

Ifugao Rice Terrace : มรดกโลก มรดกภูมิปัญญา ตอน โรงละครกลางแจ้งแห่งบาตัด (Batad's Amphitheater)

นั่งเมื่อยบนรถทัวร์คล้าย ป. 2 ของบ้านเรามาทั้งคืน  รถทัวร์เริ่มไต่ขึ้นบนเขาสูงชัน  บางครั้งผ่านหุบผามองเป็นแม่น้ำสายไหลอยู่เบื้องล่างไกล ๆ   หมู่บ้านเล็ก ๆ ไม่กี่หลังคาเรือนตั้งอยู่ตามไหล่เขา  หมอกขาวก็ลอยอ้อยอิ่งไปตามแรงลม  บางจุดที่อับลมก็กลายเป็นทะเลหมอกสีขาวสวยงาม

ราวแปดโมงเรามาถึงที่สถานีรถเมืองบานาเว่ (Banaue) เมืองเล็ก ๆ ในจังหวัดอิฟูเกา(Ifugao) บนเกาะลูซอน เกาะที่เป็นที่ตั้งของเมืองหลวงมะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์นั่นเอง  ด้วยความที่สภาพพื้นที่ของจังหวัดอิฟูเกาครอบคลุมพื้นที่บนภูเขาสูงชัน   ทำให้ผู้คนในพื้นที่จำต้องปรับตัวให้มีการเพาะปลูกบนไหล่เขา ความรู้ความชำนาญถูกส่งผ่านจากบรรพบุรุษรุ่นต่อรุ่นยาวนานกว่า 2,000 ปี จนพื้นที่อิฟูเกามีนาขั้นบันไดกระจายอยู่ทั่วไป  และมีวัฒนธรรมที่ผูกพันกับการปลูกข้าว  มีเทพพิทักษ์ข้าวที่ชื่อ บูลูล(Bulul) ที่ทุกครัวเรือนจะต้องมีเทพบูลูลดูแลยุ้งฉาง และ มีการเซ่นสรวงเพื่อให้การทำนาราบรื่นและได้ผลผลิตดี  ด้วยความพร้อมสรรพทั้งภูมิประเทศ ภูมิปัญญา สถาปัต และ วัฒนธรรม  นาขั้นบันไดแห่งอิฟูเกาจึงได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นมรดกโลกโดย UNESCO ในปี 1995

* Batad's Amphitheater

** ภาพที่สองนี่นั่งหมดแรง  จะกลับไปที่โรงแรมที่พักบนยอดเขาฝั่งตรงข้ามยังไง  ที่เห็นเขียว ๆ ลิบ ๆ โน่น  ขนาดใกล้ตายังไกลตีน  แล้วนี่ไกลตา ..โอ้ววว แม่จ้าวววววววววววว

*** Batad's Amphitheater

**** Batad's Amphitheater

[Joyful]

* ทิวทัศน์เมืองบานาเว่ (Banaue) มองจากระเบียงร้านอาหาร 
 
**

*** อาคารสีส้ม คือ ร้านอาหารมองจากทางไปบาตัด

[Joyful]

* นาขั้นบันไดที่คนขับแวะให้ถ่ายภาพระหว่างเดินทางสู่บาตัด   

** สภาพถนนจาก Junc Zone สู่ Saddle point จุดจอดรถเมืองบาตัด

[Joyful]

หลังมื้อเช้าที่เมืองบานาเว่พวกเราร่วมกลุ่มกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติอีก  4 คน ว่าจ้างรถ จี๊ปนี่ย์เพื่อเดินทางสู่หมู่บ้านบาตัด (Batad) ซึ่งอยู่ห่างไปราวสิบสี่กิโลเมตรเศษ   ระหว่างทางคนขับแวะให้พวกเราเก็บภาพนาขันบันไดสองจุด  จนมาถึงจุดที่เรียกว่า Junc Zone รถก็เริ่มไต่ขึ้นภูเขาจนไปหยุดบนสันเขาสูง  ซึ่งเป็นจุดเดินเท้าสู่หมู่บ้านบาตัดระยะทางราว ๆ 4 กิโลเมตร  เราว่าจ้างให้ชายหนุ่มในหมู่บ้านช่วยแบกเอากระเป๋าลงไปส่งที่โรงแรม  แล้วการเดินตัวเปล่า ๆ บนเส้นทางลงเขา  กับวันฟ้าใสแดดดีก็เริ่มขึ้น ทางเดินตัดลงเขาไปบางช่วงผ่านเข้าไปในร่มไม้ครึ้มเย็น  บางช่วงมีน้ำตกเล็ก ๆ ไหล  จนเข้าเขตตัวหมู่บ้านนาขั้นบันไดที่เลื่องชื่อแห่งบาตัดก็ทำให้พวกเราหยุดเท้าเพื่อชมความงาม  แม้เราจะเคยเดินทางไปชมนาขั้นบันไดกันมาแล้วหลายแห่ง หลายประเทศ  แต่ก็ต้องยอมรับว่าที่นี่สวยและอลังการไม่เป็นสองรองใคร



* Saddle point จุดจอดจี๊ปนี่ย์  ต่อจากนี้พวกเราต้องเริ่มเดินเท้าสู่หมู่บ้านบาตัด  มีนักท่องเที่ยวจำนวนไม่น้อยที่เลือกเดินทางมาเที่ยวที่นี่แบบเช้าเย็นกลับ 
่
** จาก Saddle point จุดจอดมองลงไปในหุบเขาจะเห็นเขตของหมู่บ้าน โซนที่พักที่อยู่ด้านบน  ส่วนตัวหมู่บ้านจะอยู่ในหุบเขาลึกลงไปอีก  โอ้... ไกลมากกกกกกกกกกกกก

[Joyful]

สภาพทางเดินสู่หมู่บ้าน  ค่อย ๆ ตัดลัดเลาะไปตามไหล่เขาเรื่อย ๆ เริ่มมองเห็นหมู่บ้านใกล้ขึ้น  หลังคาสีแดงเล็ก ๆ มุมซ้ายคือบ้านแบบพื้นเมือง เข้าเขตหมู่บ้านมีบ้านแบบพื้นเมืองให้เห็น  ขนาดเท่านี้จริง ๆ ไม่รู้นอนกันได้ยังไง  เดิมทีจะมุงหลังคาด้วยหญ้า  แต่ปัจจุบันเปลี่ยนกันเกือบหมดแล้ว

[Joyful]

ใช้เวลาร่วมชั่วโมงพวกเราก็มาถึง Hillside Inn โรงแรมเล็ก ๆ แต่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน   โชคดีที่เราเป็นนักท่องเที่ยวกลุ่มแรกที่มาถึงในวันนี้มีสิทธิ์เลือกห้องพักได้ก่อนใคร  เลยได้ห้องพักที่มองเห็นหุบเขาแห่งบาตัด  ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นนาขั้นบันไดที่ทอดตัวลดลั่นกันจากไหล่เขาสูงชัน  มีหมู่บ้านบาตัดเล็ก ๆ อยู่กลางหุบเขา  มองจากตรงนี้ราวกับเป็นที่นั่งในโรงละครกลางแจ้ง หรือ Amphitheater อย่างนั้นเชียว  เมื่อผ่านการรอนแรมหลับ ๆ ตื่น ๆ มาทั้งคืนบนรถทัวร์คันเล็ก  และเดินลงจากเขามาร่วมชั่วโมง  ก็ลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าเขออาบน้ำแล้วนอนพักเอาแรงกันทั้งบ่าย  ค่อยออกไปเดินเก็บภาพกันตอนเย็น

* หลังคาเขียวนี่ที่พักพวกเราเอง  มองลงไปเห็นตัวหมู่บ้านบาตัดเดิมอยู่ในหุบเขา

[Joyful]

* ภาพจากหน้าต่างห้องพัก 

[Joyful]

แนวตั้งบ้าง

[Joyful]

บ่ายแก่เราแบกกล้องและขาตั้งกล้องตั้งใจจะไปเก็บภาพที่จุดชมวิว ที่มองเห็นป้ายตอนเดินลงมาเมื่อเช้า น่าเสียดายอีกอย่างคือที่นี่ไม่มีแผนที่และป้ายบอกทาง  เพราะต้องการให้นักท่องเที่ยวว่าจ้างคนนำทางด้วยค่าแรง 500 เปโซ/วัน  ทำให้การเดินทางท่องเที่ยวที่ดูเหมือนจะง่ายเพราะทั้งหมดก็อยู่ในหุบเขานี้เท่านั้น  กลายเป็นเรื่องยากขึ้นมาทันที  ทุกคนรู้ว่าทีนี่มีจุดชมวิว  มีน้ำตกไม่ไกลนักแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นไปทางไหน  เมื่อดั้นด้นไปถึงก็เป็นที่น่าเสียดายว่ามุมค่อนข้างอับและรกเรื้อไปด้วยต้นไม้  ก็เลยตัดสินใจเดินเก็บภาพแถว ๆ ที่พักซึ่งมีบ้านแบบดั้งเดิม หรือ Native house ตัวบ้านยกพื้นสูงด้วยเสาสี่เสา  มีหลังคาทรงปั้นหยา  ขนาดของบ้านไม่กว้างไปกว่าขนาด 3x3 เมตร   รอบ ๆ ผนังมีการแกะสลักภาพนูนต่ำง่าย ๆ แต่งดงาม

* สภาพยังไม่ตื่นอย่างเห็นได้ชัด  นั่งซดกาแฟไม่มีอารมณ์ถ่ายภาพเลยฮับ  ภาพนี้จากลานบ้านน้องคนนี้  เขาทำที่นั่งเล่นไว้

[Joyful]

* อยู่ในหมู่บ้านที่นี่  เดินไปไหนมาไหนลำบาก เพราะอยู่ในหุบเขาสูงชัน  แค่นึกว่าจะเข้าเมืองแต่ละทีก็เหงือกแห้งแระ

*** ไม้แกะบูลูลเทพดูแลข้าว

[Joyful]

ค่ำแล้วเรากลับมาที่พักสั่งอาหารทานง่าย ๆ  ที่ระเบียงของร้านอาหารที่อยู่ชั้นล่างของห้องพักที่นี่  เป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดในบาตัดเลยก็ว่าได้  เว้นแต่ว่ามีเจ้าต้นมะพร้าวต้นหนึ่งที่ยืนต้นอยู่กลางมุมมองพอดี  เลยพูดติดตลกกับเจ้าของที่พักว่าถ้าจ้างสักหนึ่งพันเปโซให้ตัดต้นมะพร้าวนี่ทิ้งจะได้ไหม  เจ้าของบอกว่าเอาเงินหนึ่งพันเปโซมาเลยรับรองว่าเจ้าของเขาจะยิ่งกว่ายินดีที่จะตัดมันทิ้งเสียอีก  คืนนี่พวกเราก็พลอยหลับไปอย่างง่ายด้วยเพราะการรอนแรมที่แสนยาวไกลนั่นเอง

* ส่งท้ายวันจากโต๊ะอาหารมื้อเย็น

[Joyful]

เข้าวันใหม่พวกเราลุกขึ้นมากินมื้อเช้าแต่เช้าตรู่  วันนี้ตั้งใจไปเก็บภาพแสงเช้า ๆ ในทุ่งนาและมีแผนว่าจะใช้เวลาทั้งวันอยู่ในหุบเขาแห่งนี้  หลังซดกาแฟที่จืดจางไม่ต่างจากน้ำล้างถ้วยกาแฟบ้านเราหมดไปสองแถ้ว  นี่ถ้าคนฟิลิปปินส์ได้กินกาแฟบ้านเรามีหวังต้องดิ้นตายด้วยความขมเป็นแน่แท้  เมื่อคาเฟอีนเริ่มทำงานพวกเราก็เดินไต่ลงสู่หุบเขาเบื้องล่างที่ชันมากถึงมากที่สุด  การเป็นคนในหมู่บ้านบาตัดนี่ลำบากไม่เบาทีเดียว  กว่าจะไต่ลงไปถึงบ้านในหุบเขา  และหากต้องการจะเข้าไปทำธุระในเมืองก็จะต้องเดินเท้าขึ้นไปที่จุดจอดรถจีปนีย์อีกร่วมสองชั่วโมง   

* ภาพออกจะซ้ำ ๆ กันหน่อยนะคะ  มันอดถ่ายไม่ได้จริง ๆ ขยับไปมุมไหนก็สวยหมด

[Joyful]

ระหว่างที่พวกเราค่อย ๆ เดินลงข้างล่าง  เหล่านักเรียนตัวน้อยก็เดินสวนขึ้นมา    บ้านอยู่ในหุบเขาต้องเดินขึ้นมาเรียนในโรงเรียนที่อยู่ใกล้ ๆ กับที่พักเรา  เข้าเรียนแปดโมงคงต้องออกจากบ้านราว ๆ เจ็ดโมงแน่ ๆ  เห็นเด็กเดินบ้างหยุดพักบ้าง  ก็ชันขนาดนั้นต่อให้ชินแค่ไหนก็คงต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา   เมื่อลงมาพ้นกลุ่มบ้านเรือนที่อยู่บนไหล่เขา  เราก็ตัดออกไปทางขวามือเพื่อเก็บภาพด้านตรงข้ามกับนาขันบันได  ถึงแม้ด้านนี้จะไม่เป็นไหล่เขาสูงชัน  แต่ก็ให้มุมมองที่สวยงามและแปลกตาไม่น้อย  ช่วงนี้นาข้าวเริ่มตั้งท้องบางแปลงก็ออกรวงแล้ว   การจัดไร่นาที่นี่มีการทดน้ำให้ไหลลงไปสู่นาแต่ละแปลงได้อย่างทั่วถึง   บางแปลงก็เริ่มมีชาวบ้านออกมาถอนหญ้าดูแลแปลงนากันแต่เช้าตรู่

* เทียบกับเด็ก ๆ แล้ว นาขั้นบันไดจะสูงมาก  มีตั้งแต่ 1-3 เมตร  แต่ด้วยความกว้างใหญ่ของพื้นที่ทำให้เรามองเห็นแต่นาขั้นบันไดเล็ก ๆ พอลงไปเดินแล้วเหนื่อยมาก ๆ เลยค่ะ

[Joyful]

* นาข้าวกับแสงเช้าสวยมาก

[Joyful]

* เดินเก็บภาพกันไป  บางทีไต่ไปตามขอบคันนาสูงมาก น่ากลัวไม่หยอกค่ะ