หนึ่งทศวรรษกับหัวใจที่ยังเดินทาง .. ภูผาม่าน - ทุ่งกะมัง 16-17 มิถุนายน 2555

[Joyful]

หนึ่งทศวรรษกับหัวใจที่ยังเดินทาง .. ภูผาม่าน - ทุ่งกะมัง 16-17 มิถุนายน 2555

แปลกที่เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าทำให้ความสัมพันธ์ของมนุษย์เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น  แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้เราห่างเหินกันมากขึ้นเช่นกัน  ด้วยความล้ำสมัยของการสื่อสารเราสามารถติดต่อกันได้แทบทุกที่ทุกเวลาด้วยมากมายวิถีทาง  ในขณะเดียวกันก็ทำให้เว็บบอร์ดที่แต่เดิมเคยเป็นศูนย์กลางของการพบปะลดความสำคัญลงไปบ้าง  แต่อย่างไรก็ดีความรู้สึกดี ๆ และความคิดถึงที่พวกเรามีให้กันเสมอ  ในห้วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาก็ไม่ลดน้อยลงเลย  แทบจะเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ  เมื่อถึงเดือนมิถุนายนของทุกปีพวกเราก็รวมตันกันออกเดินทาง  เพื่อได้พบปะสังสรรร่วมทำบุญ และ ทำกิจกรรมที่พวกเรารัก คือการท่องเที่ยวถ่ายภาพ  และที่หมายปลายทางของพวกเราปีนี้คือ อช. ภูผาม่าน – ทุ่งกระมัง  เป็นที่น่าเสียดายที่สมาชิกรุ่นเก่าและแก่  อย่างพี่แบม พี่ต้น พี่ชัยวัฒน์  ติดภารกิจสำคัญไม่สามารถเดินทางรวมกันได้   คิดถึงฮะ

เช้าตรู่ของวันใหม่คุณตุ้มสารถีหนุ่มพาพวกเรามาถึงตลาดเช้า อ. คอนสารโดยสวัสดิภาพ  หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียกวิญญาณเข้าร่าง  ก็ได้เวลาบุกตลาดเช้าหากาแฟอาหารเช้ารองท้องกันตามชอบใจ  บ้างได้ปาท่องโก๋ กาแฟ  แต่เว็บมาสเตอร์เล่นของหนักแต่เช้า  เป็นข้าวเหนียวไก่ย่างอร่อย ๆ ตบท้ายด้วยชาร้อน ๆ

อิ่มมือเช้าแบบง่าย ๆ ก็เตรียมอาหารหวาน-คาวไปถวายพระที่วัดเจดีย์   อันที่จริงไม่รู้จักวัดนี้มาก่อนแต่เห็นมีป้ายประกาศมาตั้งแต่ทางเข้าอำเภอคอนสาร “พระประธานอายุ 700 ปี”  แบบนี้จะพลาดได้อย่างไร  บนศาลาการเปรียญยามนี้พ่อเฒ่า-แม่เฒ่ากำลังจัดสำรับ  พวกเราก็เข้าไปร่วมด้วยทุกคนก็ยิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับเป็ฯอย่างดี  ดูอบอุ่นเปี่ยมสุข  นี่กระมังที่เรียกว่า “บุญ” ไม่ต้องรอชาติหน้ามันรู้สึกได้ทันทีในชาตินี้   จัดข้าวยังไม่เสร็จดีแม่เฒ่าก็เรียกให้ไปรับกระติบข้าวเหนียวไปใส่บาตรพระ  โดยไม่ตั้งแง่ว่าคนแปลกหน้ากลุ่มนี้เป็นใคร  แต่ก็ปฎิบัติกับพวกเราเหมือนกับลูกกับหลาน  ไว้บุญพาจะกลับไปทำบุญที่วัดเจดีย์อีกครั้ง

จบสิ้นกระบวนความพวกเราก็ลงมาที่พระอุโบสถเพื่อเข้าไปกราบหลวงพ่อพระประธาน 700 ปี  พระพุทธรูปศิลาแลงขนาดใหญ่ หน้าตักกว้าง ๓ ศอก สูง ๘ ศอก ปางมารวิชัย ศิลปะสมัยทราวดี มีพุทธศิลปะที่วิจิตรงดงาม หันพระพักตร์ไปทางทิศตะวันตก พระโอษฐ์(ปาก)สีแดง เป็นพระโบราณวัตถุ พระคู่บ้านคู่เมืองคอนสารที่ศักดิ์สิทธิ์ อายุกว่า ๗๐๐ ปี  ก่อนอำลาเดินทางต่อด้วยความสุขใจ

[Joyful]

จากอำเภอคอนสารเรามุ่งหน้าไปทางอำเภอน้ำหนาว  ซึ่งจากข้อมูลแล้วจะสามารถเข้าถึงน้ำตกตาดใหญ่ได้ด้วยรถตู้  ไม่ต้องนั่ง 4WD เหมือนเดินทางไปจากด้านอำเภอภูผาม่าน  ก็ขับตามลายแทงมาเรื่อยจนกระทุ่งมาหยุดอยู่ที่ทางสามแพร่งกลางไร่ข้าวโพด  ดูแล้วไม่น่าจะมีน้ำตกใหญ่แถวนี้ได้เลยสักนิด 
“น้ำตกตาดใหญ่เลี้ยวซ้ายไปอีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว”
ชาวบ้านที่ขับมอร์ไซค์ตามมาเห็นพวกเราลังเลก็เลยหยุดบอกทาง  เพียงสองร้อยกว่าเมตรจากที่เกิดเหตุพวกเราก็มาถึงทางเดินเท้าสู่น้ำตกตาดใหญ่  เดินตามเนินไปเพียงร้อยห้าสิบเมตรก็ถึงลำธารเหนือน้ำตก  นาทีนี้พวกเราก็กระจายกำลังกันทั่วน้ำตก  เริ่มด้วยหลานโตน-เกย  ลงเล่นน้ำอย่างไม่ต้องรอให้บอกรอบสอง  ส่วนลุงป้าน้าอาก็หามุมชอบเก็บภาพกันไป

น้ำตกตาดใหญ่ถือว่าเป็นน้ำตกที่ใหญ่ที่สุดในเขต อช. ภูผาม่าน  มีลักษณะเป็นลานหินกว้าง  ทอดตัวลดหลั่นเป็นชั้นเล็กชั้นน้อยราวกับเป็นบันไดธรรมชาติขนาดมหึมา  น่าเสียดายที่ช่วงนี้ยังเป็นต้นฝนน้ำก็เลยยังน้อยไปเสียหน่อย  หากช่วงน้ำเต็มน้ำตกคงสวยงามไม่เสียชื่อน้ำตกเบอร์หนึ่งของอุทยาน ฯ

[Joyful]

* รอบ ๆ น้ำตกมีต้นบีโกเนียขึ้นจำนวนมาก  ช่วงนี้ำกำลังแตกใบใหม่เขียวสด  ไม่นานก็คงออกดอกสะพรั่ง

[Joyful]

เก็บภาพกันเป็นที่พอใจก็มุ่งหน้าสู่ อช. ภูผาม่าน  ระหว่างทางคุณตุ้มตาไวเห็นร้านอาหานน่านั่งก่อนเข้าตัวเมืองภูผาม่าน  ที่ร้านแม่สมควรแห่งนี้มีเมนูผัดไทย และ อาหารอื่น ๆ ที่อร่อยและราคาไม่แพง    จากร้านแม่สมควรเดินทางกันต่อไม่นานก็มาถึงจุดตรวจหน้าทางเข้า อช. ภูผาม่าน  ที่นี่เจ้าหน้าที่แจ้งว่าไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมเข้าอุทยาน ฯ  หากว่าไม่ได้พักค้างแรมที่นี่  เพราะว่าที่เที่ยวต่าง ๆ ของ อช. อยู่รอบ ๆ หมด  เลยไม่ต้องเสียธรรมเนียมเข้าชมที่นี่
สอบถามพูดคุยจนทราบข้อมูลของ อช. ภูผาม่านแล้ว  เจ้าหน้านี่นำทางพวกเราสู่ถ้ำนาคราช   ซึ่งอยู่ห่างที่ทำการออกไปประมาณ 11 กิโลเมตร  ทางดินช่วงแรกค่อนข้างกว้าง  ผ่านชุมชนซึ่งเจ้าหน้าที่ก็อธิบายความเป็นมา  ว่าชุมชนแห่งนี้ตั้งอยู่ก่อนที่จะมีการประกาศจัดตั้ง อช.

เมื่อออกจากหมู่บ้าน  ทางเดินเริ่มแคบลง มีพุ่มไม้และต้นไผ่โน้มลงมาบนถนน  เสียงครูดหลังคารถทีไรก็รู้สึกสงสารเจ้าของรถขึ้นมาถนัดใจ  เมื่อถึงทางแยกเจ้าหน้าที่บอกให้แยกขวา  ป้ายระยะทางบอกว่าอีกเพียงสองกิโลก็จะถึงถ้ำแล้ว  แต่เลี้ยวไปได้ไม่ไกล  ทางดินเริ่มเป็นหลุมลึกพวกเราชักลังเล  เราบอกให้คนขับกลับรถออก  แต่เจ้าหน้าที่บอกว่าไปอีกเสียหน่อยพ้นตรงนี้ก็ถึงแล้ว  โครมมม  รถหล่นลงไปในหลุมติดแหง็กเสกิตหน้าแตก  พวกเราลงจากรถและมีรถของชาวบ้านกลับมาจากไร่พอดี  เลยเอาเสียมลงมาช่วยกลบหลุม  และช่วยกันเข็นรถจนขึ้นมาได้ในที่สุด 

คุณตุ้มกลับรถออกมาชาวบ้านแนะนำให้ใช้ทางอ้อมไป  บอกว่าอีกด้านถนนจะเรียบกว่า  แต่แล้วพวกเราก็มาเจอกับหลุมลึกเลยสละรถกันเสียตรงนั้น  แล้วเดินเท้าไปสู่ถ้ำนาคราช  ที่เจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูว่าอยู่ตรงภูเขายอดแหลม ๆ โน่นแนะครับ   ก็เดินกันไปแรก  ๆ ผ่านทุ่งนาไม่เท่าไหร่  หลัง ๆ ไต่ขึ้นเขาชัน  ตรงนั้นมีกระท่อมอยู่เลยเรียกลุงให้เอามอไซค์ไปส่ง  ให้พี่ตุ่มนั่งไปคนแรก  ไม่ทันพ้นเนินรถก็ไปไม่ไหว   สุดท้ายก็เลยต้องลงมาเดินต่อ

ระยะทางราวกิโลเศษ  เดินหอบลิ้นห้อยกันไปตาม ๆ กัน  ก็มาถึงลานจอดรถ  จากจุดนี้สามารถเดินไปถึงถ้ำทั้งหมดได้สามถ้ำ  ถ้ำลายแทง  ถ้ำเกล็ดแก้ว  และถ้ำนาคราช  พวกเรามุ่งสู่ถ้ำนาคราชก่อน  ทางเดินตัดขึ้นเนิน  ผ่านป่าไผ่มีดอกไม้พอควร  แต่เหนื่อยขนาดนั้นไม่ทันได้ชื่มชมความงามเท่าไหร่  แวะจิบน้ำตัดขึ้นเนินไปชั่วอึดใจก็ถึงปากถ้ำแล้ว

ที่ปากถ้ำเป็นโพรงเล็ก ๆ  มองลงไปเห็นโถงถ้ำเบื้องล่าง  มีลมเย็นพัดออกมาจากปากปล่องตลอดเวลา  ขณะนี้มีคณะของหลวงพ่อ  และ สามเณรหลายรูปที่มาถึงก่อน  ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่เจรจาก้องมาจากข้างล่าง

"มาเที่ยวแล้วเก็บก้อนหินไปแบบนี้ไม่ได้นะครับ  ผิดกฎหมาย  อย่างหินก้อนนี้ถ้าปรับก็ไม่เกินสองหมื่นบาท  จำคุกอีกหลายเดือน "

คณะของพระเหล่านั้นมามองหาของดี หรือ หินศักดิ์สิทธิ์  และได้เก็บเอาหินงอกหินย้อยในถุงกระสอบไว้จำนวนหนึ่ง  เดชะบุญที่พวกเรามาทันเวลา  ไม่ทันอาจมีหินงอกหินย้อยอีกหลายอันที่อาจถูกกระเทาะเอาไป  วันนี้โชคดีแต่ไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นยังไง  ถ้าคนไทยยังไม่มีจิตสำนึกที่จะอนุรักษ์สถานที่และสิ่งของส่วนรวมเอาไว้ให้ลูกให้หลาน

เมื่อเก็บหินไม่ได้คณะหลวงพ่อก็ไต่กลับออกมา  พวกเราค่อย ๆ ไต่ลงบันไดไม้ที่สูงชันไม่เบา  แถมยังลื่นเพราะมีน้ำและโคลนไหลอาบลงไปเนื่องจากฝนตกมาหลายวัน  งานนี้สมาชิกหลายท่านที่อุตส่าห์ดั้นด้นมาจนถึงปากถ้ำ  เลยต้องอดลงไปชมความงามภายใน 

* ภายในถ้ำนาคราช  ถ่ายย้อนออกไปทางปากปล่องทางเข้า

[Joyful]

เป็นความโชคดีบนความเสียหาย  ที่คณะพระเณรท่านได้จุดเทียนกระจายเอาไว้ทั่วถ้ำ  ทำให้ภายในถ้ำมีแสงสว่างจากเทียน สามารถมองเห็นม่านหินงอกหินย้อยได้ทั่ว  พวกเราเก็บภาพกันอย่างเร่งรีบ  เพราะเสียเวลาไปกับการเดินทางค่อนข้างมาก  น่าเสียดายที่ภายในถ้ำมีม่านหินย้อยที่สวยงามและมีขนาดใหญ่โดยราบ ราวกับว่าโถงถ้ำนั้นประดับม่านที่มีประกายระยิบระยับไว้โดยรอบ  ถ้ามีโอกาสครั้งต่อไปต้องกลับมาเก็บภาพให้ได้อีกสักครั้ง

[Joyful]

* เสาหินที่เจ้าหน้าที่บอกว่าเปรียบเสมือนเสาหลักเมืองของถ้ำแห่งนี้

[Joyful]

* ภาพวาดโดยพระภิกษุที่มาวิปัสนาภายในถ้ำแห่งนี้  ก่อนที่จะมีการประกาศเป็นอุทยาน ฯ

[Joyful]

* ม่านหินย้อยภายในถ้ำ  สวยงามราวกับน้ำตก  ถ้าเห็นด้วยตัวเปล่าจะต้องประกายไปเป็นแสงระยิบระยับ  การเดินทางมาเที่ยวภายน้ำ้ถ้ำ  ไม่มีไฟฟ้าด้านใน  ต้องนำไฟฉายติดตัวมาด้วยเสมอ

[Joyful]

ตะกายกลับขึ้นมาที่ปากถ้ำ แล้วรีบวิ่งลงเนินมาเบื้องล่าง   เพื่อต่อไปยังถ้ำลายแทง  ที่มีภาพเขียนสีโบราณกว่าสองพันปีอยู่บริเวณเพิงผาปากถ้ำ   ถ้ำนี้เดินไม่ไกลนักก็มองเห็นปากถ้ำอย่างชัดเจน  กลุ่มของภาพเขียนสีอยู่ในพื้นที่ราวหนึ่งตารางเมตร  ตามรายละเอียดว่ามีภาพทั้งหมด 70 ภาพ ประกอบด้วยภาพคน ฝ่ามือและอื่น ๆ นอกจากภาพเขียนแล้ว  หน้าฝนที่นี่ยังมียุงเยอะยังกะฝูงแร้ง  ถ่ายภาพได้ไม่นานก็ต้องรีบเผ่นกันออกไป

[Joyful]

บ่ายสี่โมงพวกเรากลับมาประจำบนรถ  คุณตุ้มถอดสเกิตทิ้งไปแล้ว เหลือแต่รถโป๊ ๆ ขากลับเราตัดสินใจกันออกทางผานกเค้า  ถึงทางจะอ้อมหน่อยแต่ไมต้องลุ้นว่ารถจะโดนกิ่งไม้ครูดเอา     เป็นว่าทริปนี้ได้แถมเที่ยวรอบผานกเค้าอีกหนึ่งรอบ    กลับไปรับพี่บุญเรือนที่รออยู่ที่ทำการ ฯ แล้วมุ่งหน้าสู่ทุ่งกระมัง  การเดินทางวันนี้ยังอีกยาวไกล

โทร.ถามทางคุณวิแล้ว  ก็มุ่งหน้าสู่ทุ่งกระมังกันเลย  จากที่ทำการ อช. ระยะทางราวๆ ร้อยกิโลเมตร  วิ่งรถไปเรื่อย ๆ จนถึงหน่วย ฯ ศาลาพรม  ก็โพล้เพล้พอดี  ถึงที่ทำการเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูเขียวก็ปาเข้าไปทุ่มเศษ  พวกเราก็จัดการกับมื้อเย็น  ที่ทางแม่ครัวของทางเขต ฯ จัดเตรียมไว้รอเรียบร้อย   เป็นมื้อเย็นที่อิ่มอร่อยไปอีกหนึ่งมื้อ  หลังมื้อเย็นเจ้าหน้าที่พาเข้าที่พัก  และแจ้งว่าราวสองทุ่มจะมารับออกไปส่องสัตว์

สำหรับพวกเราที่นานทีปีหนจะได้ออกไปส่องสัตว์ก็ตื่นเต้นกันเป็นธรรมดา  คืนนี้เจ้าหน้าที่ก็พาขับไปรอบ ๆ ทุ่งกะมัง  ทุ่งหญ้ากว้างบริเวณใกล้ ๆ ที่พักนั่นเอง  สัตว์ป่าที่เจอจำนวนมากเป็นเนื้อทราย  ทั้งตัวผู้เขางาม และ ตัวเมีย  ที่บางตัวมีลูกเล็ก ๆ ติดมาด้วย  มีกวางหลงมาบ้าง  และ เจ้าหมาจิ้งจอกที่มาให้เห็นแว้บนึง 

[Joyful]

ที่น่าตื่นเต้นอีกอย่างคือเวลาที่แสงไฟฉายไปกระทบดวงตาของเนื้อทราย  ก็จะมีแสงสะท้อนกลับมาเป็นคู่วาว ๆ เต็มท้องทุ่งไปหมด  ระหว่างนั่งรถชมเจ้าหน้าที่ก็อธิบายให้ความรู้เกี่ยวกับสภาพพื้นที่ และเกี่ยวกับสัตว์ต่าง ๆ ที่พวกเราได้เจอ  ก็ตื่นเต้นเพลิดเพลินกันไปทั้งเด็กและผู้ใหญ่  คืนนี้พวกเราจบราตรีกันด้วยว้อดก้าที่หิ้วมาจากมะนิลาก่อนเลิกวงไปนอนหลับพักผ่อน  พรุ่งนี้เช้าคงได้เห็นทุ่งกระมังถนัดตา ราตรีสวัสดิ์

[Joyful]

รุ่งเช้าวันใหม่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีห้าครึ่ง  อยากไปเดินเก็บภาพเช้า ๆ บนทุ่งกะมังแต่ลุกไม่ไหว  ตามประสาคนนอนเช้าตื่นบ่ายเป็นกิจวัตร  ได้ยินเสียงซาไกคุยกับพี่บุญเรือนอยู่หน้าบ้าน  แว่ว ๆ ว่าจะออกไปเดินเก็บภาพในทุ่งกะมัง  หกโมงเศษลุกมากินกาแฟ  พี่แดงนั่งจิบกาแฟเคล้าบรรยากาศสบายยามเช้าที่ระเบียงหน้าบ้าน   อัดคาเฟอีนเข้าไปในกระแสเลือดแล้วก็แบกกล้องเดินออกไปสู่ทุ่งกะมัง  ทุ่งกระมังเป็นทุ่งหญ้ากว้างล้อมรอบด้วยป่าไม้เขียวขจี  เจ้าหน้าที่จะคอยทำแปลงเพื่อเผาหญ้าในทุ่งให้ระบัดขึ้นมาใหม่ในแต่ละปี  เป็นที่หากินของฝูงเนื้อทรายจำนวนหลายร้อยตัว  เช้า ๆ อย่างนี้ซาไกนั่งนิ่งอยู่ในพงหญ้าจ้องตากับเจ้าเขางามที่นอนหมอบอย่างสบายใจ  ถ้าไม่เบียดเบียนกันก็ดูเหมือนทุกสรรพชีวิตจะอาศัยอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบสุข เนื้อทรายสาวกับบรรดาเจ้าตัวเล็กก็เล็มหญ้าอยู่ไม่ไกล  พี่ตูนคงแบกกล้องข้ามเนินไปทางบึงน้ำโน่น  สาว ๆ ก็ออกมาเดินเก็บภาพ  คุยกันจุ๋งจิ๋งไปอีกทาง  เจ้าหลานตัวเล็กก็ได้วิ่งเล่น ตื่นเต้นกับเนื้อทรายที่หากินอย่างอิสระบินท้องทุ่งกว้าง

[Joyful]

* กลางทุ่งมีโป่ง  มีฝูงเนื้อทรายหากินแถวนั้น  ซาไกนั่งใกล้ ๆ จ้องตากับเนื้อทราย นาทีนั้นคงได้กลายเป็นส่วนนึงของทุ่งกะมัง

[Joyful]

* ไม่ว่าจะเชื่องยังไง  แต่สัตว์ป่าก็ยังมีสัญชาตญาณระวังภัย  มีระยะปลอดภัยที่จะยอมให้มนุษย์เข้าใกล้ได้

[Joyful]

* ถ้าใกล้เกินระยะปลอดภัยก็จะเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว  สังเกตุว่าเจ้าของตัวผู้เขางาม  มักจะคอยระวังภัย  และรอจนกว่าฝูงหนีไปจนหมดถึงจะวิ่งหนีไปเป็นตัวสุดท้าย