ทริปหัวใจเดินทาง # 19 : เมืองสิง...เสน่ห์ที่กำลังเลือนหาย

[LightHouse]

ทริปหัวใจเดินทาง # 19 : เมืองสิง...เสน่ห์ที่กำลังเลือนหาย

ว่าจะๆ เล่าเรื่องคราวไปเที่ยวเมืองสิง เมื่อปีที่แล้ว แต่สมองก็ไม่ว่างลำดับเรื่องราวซักที จนเกือบจะครบปีอยู่แล้ว แล้วปีนี้ถนนหนทางจากห้วยทรายไปหลวงน้ำทาลาดยางไปแล้วเสร็จเกือบๆ 90% มันทำให้เราเจ็บใจอยู่เล็กๆ จากถนนหนทางที่สร้างความแสบสันให้นักท่องเที่ยวมานักต่อนัก ณ ปัจจุบันใช้เวลาเดินทางแค่4 ชม. จากเมื่อก่อนที่ต้องทนนั่งกินฝุ่นไปเกือบตลอดทาง 7-8 ชม. !!!

[LightHouse]

ชื่อ เมืองสิง เราได้ยินมาก่อน ซาปา ซะอีก เรื่องเล่าของเมืองสิงได้บอกเล่ากันมาปากต่อปากนักท่องเที่ยว เข้าหูเรามานาน จนแล้วจนรอดก็ทำใจให้ไปเยือนไม่ได้สักที จนมาถึงเมื่อเดือนธันวาปี49ที่ผ่านมา ฤกษ์เดินทางไปเมืองสิงจึงมาถึงซะที ที่เลือกไปช่วงนี้ก็เพราะเป็นช่วงที่ถนนเละเทะน้อยที่สุด

เริ่มจากไปให้ถึง อ.เชียงของซะก่อนแล้วข้ามโขงไปฝั่งลาวที่ห้วยทราย แขวงบ่อแก้ว เช้านี้เรามัวโอ้เอ้ก็เลยพลาดรถเที่ยวเช้าไปหลวงน้ำทา ต้องแกร่วรอรถโดยสารอีกเที่ยวราวๆเที่ยงวัน

[LightHouse]

ราวๆ10 ก.ม. จากสถานีขนส่งห้วยทราย สภาพถนนก็คืนสู่สามัญ ทั้งฝุ่นทั้งแดดประเคนกันเข้ามา เจอช่วงถนนลาดยางแถวเวียงภูคาก็ พอหายใจหายคอได้บ้าง

1800 น.เราก็มาถึง สถานีรถหลวงน้ำทาจนได้ มันเร็วกว่าที่คิดแฮะ จากข้อมูลรถเที่ยวสุดท้ายเข้า เมืองสิง คือ 1600 น. คืนนี้คงต้องค้างหลวงน้ำทาก่อนสักคืน แต่แล้วจู่ๆพี่สาวชาวลาวที่เราผูกมิตรไว้เมื่อตอนนั่งรถจากห้วยทรายด้วยกันมา ก็เดินมาบอกว่า มีรถโดยสารจากเมืองสิงที่เข้าเมืองมาขนข้าวสาร จะกลับเข้าไปเมืองสิงคืนนี้เลย จะไปด้วยกันหรือปล่าว เราก็ไม่รอช้าตอบตกลงทันที กว่าจะมีรถไปเมืองสิง อีกทีเที่ยวแรกก็ 0800 น.เช้าพรุ่งนี้ ไม่ต้องมาเสียเวลาเที่ยว ทนไปอีก2 ช.ม. ก็ถึงเมืองสิงแล้ว

[LightHouse]

รถโดยสารแบบรถบรรทุก6ล้อมีที่นั่ง2แถว กับผู้โดยสาร5คน นั่งฝ่าลมหนาวมาตามเส้นทางคดเคี้ยว เกือบๆ90 ก.ม. ก็มาถึงใจกลางเมืองสิง เอา 2 ทุ่ม ร้านรวงยังไม่ปิด ยังมีคนเดินกันขวักไข่ว ทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยในเรื่องที่คงจะหาข้าวเย็นกินได้ไม่ยาก

[LightHouse]

เราเองบอกกับอ้ายคนขับว่าคืนนี้อยากพักใกล้ๆตลาดเช้า อ้ายแกก็พยักหน้าหงึกๆ พาเรามาส่งเรือนพักจำปาแดง ติดกับท่ารถเมืองสิง และใกล้ตลาดเช้าแค่ข้ามถนน แต่...อยู่ห่างจากบริเวณตัวเมืองสิง ออกมาราวๆ1 ก.ม. รอบๆบริเวณนี้ไม่มีวีแววร้านค้าเลย มื้อค่ำนี้สงสัยอดแหงๆ

เดือดร้อนถึงอ้ายเจ้าของเรือนพัก ต้องเอารถมาส่งเราในเมืองให้เราหาข้าวหาปลากิน แล้วยังอุตส่าห์รอรับเราส่งกลับเรือนพักอีก เราก็เกรงใจไม่ได้อยู่สำรวจเมืองสิงยามค่ำคืนได้นานนัก  ดีเหมือนกันอยากอาบน้ำเต็มทีวันนี้ทั้งวัน มีแต่ฝุ่นๆๆชะโลมกาย

[LightHouse]

>>> Click ที่ภาพเล็กเพื่อชมภาพที่ใหญ่ขึ้น <<<

ตลาดเช้าที่เป็นแหล่งชุมนุมของผู้คนหลากเผ่าอยู่ตรงข้ามที่พักเราแค่ข้ามถนน เช้าวันนี้ความหนาวเย็นแค่ระดับ15-16 c แต่มีหมอกปกคลุมไปทั่ว ดูๆแล้วไม่เห็นนักท่องเที่ยวต่างถิ่นเลย  อาหารเช้าที่ตลาดนี้มีแต่เฝอ คอกาแฟอย่างเราเลยอด

ผู้คนหลากเผ่าพนธ์ที่นี่ก็คุ้นตาเหมือนๆ ฝั่งไทย ทั้ง อาข่า อีก้อ ที่ไม่คุ้นชินคือ ไทดำ ที่เห็นในตลาดแต่งชุดดั้งเดิมหลากสีสัน เดาเอาว่าเพื่อมาค้าขายเลยต้องให้ดึงดูดลูกค้า สินค้าส่วนใหญ่เป็นผ้าทอเอง คุณภาพตัดเย็บยังไม่ดีนัก เราอุดหนุนมาหลายผืนหลายชุดพอเอามาลงเครื่องซักก็หลุดลุ่ยหมด

เช้านี้ถือเป็นเช้าที่วุ่นวายที่ซู้ด ทั้งนี้ก็เพราะเมื่อ ชาวไทดำทราบข่าวว่ามีไทยน้อยมาป่วนเปี้ยนในตลาดก็หอบผ้าชิ้นผ้าชุดมาเสนอขายล้อมหน้าล้อมหลัง พาดบ่ามัดเอว จนไม่ได้ย่างกรายไปไหน จะถ่ายภาพก็ต้องซื้อผ้าก่อน ก็ไม่เป็นไรพึ่งพากันไป แต่ไม่มีความสุขเท่าไหร่

เป็นอันว่าจบเช้านี้เร็วกว่าที่คิด และผิดหวังเล็กๆกับบรรยากาศในตลาดเมืองสิง

[LightHouse]

หนึ่งในแผนอำลาเมืองสิง คือไปทางเชียงกก [ไม่อยากกลับเส้นหลวงน้ำทา-ห้วยทราย] ซึ่งมีรถโดยสารแบบกระบะสองแถวออกจากตลาดเช้าทุกวัน เที่ยวแรก 1000น. และเที่ยวสุดท้ายออกราวๆ1430น. จากเชียงกกต้องไปนั่งเรือล่องตามน้ำโขงไปถึงเชียงของ ถ้าไม่มีผู้โดยสาร เราก็ต้องเหมาลำอย่างเดียว เรามากันน้อยคน สู้ค่าเหมาเรือไม่ไหว เลยต้องยกเลิกแผนนี้ไป

สายๆเราเหมารถไปด่านปางทอง ชายแดนลาว-จีน ก็แค่อยากไปเที่ยวดู จากด่านนี้ข้ามไปจีนแล้วไปเข้าพงสาลีใกล้นิดเดียวแต่เขาให้ผ่านเฉพาะ คนจีนกับคนลาวเท่านั้น

ขากลับแวะเที่ยวหมู่บ้านชาวอาข่า และ อดิมาเกสต์เฮาส์ที่อยู่ใกล้ๆกัน จากเสียงลือเสียงบอกต่อถึงที่ตั้งของเกสต์เฮาส์แห่งนี้ว่าอยู่ท่ามกลางขุนเขาแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม แต่จากที่ไปเห็นวิวรอบข้างก็เหมือนๆทางเหนือบ้านเราแถมห่างไกลตัวเมืองตั้ง6ก.ม. ชาวเราคงคุ้นตาแต่ฝรั่งต่างเมืองชอบกันนัก ถ้าเข้าไปเที่ยวในหมู่บ้านอาข่าต้องเสียค่าเข้าชมด้วยนะเหมือนกันกะที่เวียตนาม อาข่าที่นี้ก็ไม่ต่างกับบ้านเรา ไม่นุ่งผ้าผ่อนแบบเดิมๆกันแล้ว หมดเสน่ห์หมดสีสันไปอีกหนึ่ง

1. ตลาดเช้าเมืองสิง
2-3. ด่านปางทอง...แค่เนี้ย
4. บรรยากาศรอบๆอดิมาเกสต์เฮาส์

[LightHouse]

>>> Tai Dam Portrait <<<

ช่วงบ่ายให้รถไปส่งยังหมู่บ้านไทดำที่บ้านหนองบัว คราวนี้จะได้รู้กันซะทีว่าในตลาดกับในบ้านใส่เสื้อผ้าต่างกันอะป่าว
ชาวไทดำในหมู่บ้านหนองบัวยังคงแค่ความเป็นอยู่ ที่มีลักษณะอยู่รวมกันหรือปลูกเรือนใกล้กันเป็นครอบครัวใหญ่ บ้านเรือนแบบยกพื้นสูง ยังไม่มีเรือนไหนก่ออิฐถือปูน แต่การแต่งกายเปลี่ยนไปตามสมัย เวลาที่ออกจากบ้านมาค้าขายผ้าที่ตลาดเช้าถึงจะนุ่งเครื่องกันซะทีนึง เราๆต้องขอให้เอาชุดเก่งออกมานุ่งให้ถ่ายภาพแต่ต้องอุดหนุนซื้อผ้าทำมือแลกเปลี่ยนกันไปด้วย

เกือบๆ5โมงเย็น ถึงได้เวลากลับถ้าอยู๋นานกว่านี้กระเป๋าฉีกแน่ๆ ด้วยความขี้เกียจยืนรอรถเที่ยวสุดท้ายจากหลวงน้ำทาเข้ามาเมืองสิงจึงได้อาศัยจักรยานจากเอื้อยไทดำซ้อนท้ายเข้าเมือง ระยะทางจากบ้านหนองบัวถึงในเมืองสิงก็ราวๆ 3 ก.ม.

ค่ำวันนี้เมืองสิงเงียบกว่าเมื่อวานไม่รู้นักท่องเที่ยวหายไปไหนกันหมด

[LightHouse]

"บ่มี...วัดงามๆก็บ่มี"

"...ธรรมซาติ ต้องไปที่เวียงภูคา"
***แล้วเราจะย้อนกลับไปให้ทรมานสังขารทามมัยหว่า [เส้นทางกลับไปห้วยทราย]

...หลวงน้ำทาบ่มีอะไรน่าสนใจ

อืม...

มีก็แต่เมืองเก่า ย้อนกลับไปทางห้วยทราย ประมาณ 6 ก.ม.

ขอบใจ...

หลังจบบทสนทนาระหว่างเรากับ จนท.Tourism Officeของหลวงน้ำทา สองขาสองแขนก็นำพาจักรยานเช่าวันละ 10000 กีบ
 มาถึงเมืองเก่าหลวงน้ำทากับระยะทางประมาณ 6 ก.ม. กว่าๆแลกกับวิวสองข้างทางที่ธรรมดาๆ

[LightHouse]

เมืองเก่าหลวงน้ำทาคือชุมชนเก่าที่อยู่ละแวกนี้กันมานาน ไม่ได้หมายความว่า บ้านเรือนจะเก่าคลาสสิคน่าดูชมไปด้วย...เก่าๆก็มีแต่เก่าธรรมดาซะมาก

แต่เอาเถอะ ดีกว่านอนเล่นอยู่ที่โรงแรมหน่อย

เราใช้เวลาเที่ยวเมืองเก่ากันแค่สองข้างทางไม่ได้ลัดเลาะเข้าออกซอกซอยไหน เจอชาวบ้านก็พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย

มีบ้านนึงแกบอกว่าเป็นคนเวียตอยู่แถวนี้มานาน บ้านที่อยู่ตอนนี้เพิ่งสร้างใหม่หลังจากเครื่องบินโซเวียตใช้บ้านแกเป็นที่ลงจอดแทนที่จะไปลงสนามบิน ทางการลาวชดใช้ค่าเสียหายให้แกและเพื่อนบ้านหลังละ1ล้าน...แต่เป็น1ล้านกีบ

ขากลับเราใช้เส้นทางเลี่ยงเมือง ไปเจอเอา "กะแล่มฮัท" อยู่ข้างหนองน้ำนอกเมือง บรรยากาศเงียบสงบดีแท้ มีวัยรุ่นแวะเวียนมาเป็นกลุ่มๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าจะต้องรีบไปคืนจักรยานก็กะว่าจะนั่งจนร้านปิดกันเลยเชียว [ปิด4ทุ่ม]

[LightHouse]

แล้วก็มาถึงวันที่ต้องเดินทางกลับไปห้วยทรายหลังจากคิดกันแล้วว่าน่าจะเป็นหนทางที่สั้นที่สุด พอถึงเวลาเดินทางมันก็เกิดเหตุขึ้นจนได้ รถโดยสารกลับห้วยทรายไม่ใช่รถสองแถวหรือรถบัสขนาดใหญ่ที่เราสอบถามข้อมูลจากนายท่าเมื่อวาน
 
แต่มันเป็นรถขนาดมินิบัสที่มาจอดเทียบท่าตั้งแต่7โมงเช้า และที่นั่งก็ถูกจับจองเต็มหมดทุกที่ไม่เว้นแม้กระทั้งทางเดินตรงกลาง เรารึอุตส่าห์รีบตื่นมาซื้อตั๋วตั้งแต่เช้าๆ จะให้ยืนไปถึงห้วยทรายกันเลยรึไง

งานนี้มีโวยกันพอหอมปากหอมคอก็แค่ไปทำหน้าเศร้าๆกับคนขายปี้สลับกับเสียงอ่อนเสียงแข็ง สักครึ่งชั่วโมงคนขายปี้ก็ทนรำคาญเราไม่ไหว ออกจากสำนักงานมาจัดระเบียบที่นั่งในรถใหม่ ถือกฏใครซื้อตั๋วก่อนต้องได้นั่งตามหมายเลขที่กำหนดตามเบาะที่นั่ง เล่นเอาชาวลาว ชาวจีน ชาวญี่ปุ่น ต้องลุกขึ้นโยกย้ายหาที่นั่งกันใหม่...เพราะพี่ไทยแท้ๆ

เราขึ้นไปนั่งบนรถด้วยความกระหยิ่มใจแต่ไม่กล้าสบตาใครบนรถสักคน พอรถออกวิ่งไปได้แค่เมืองเก่า เครื่องมันก็พังซะดื้อๆงั้นแหละ กว่าจะรอรถคันใหม่มาเปลี่ยนได้ก็

เกือบชั่วโมง ก็ยังเป็นแบบมินิบัสเหมือนเดิม ไอ้รถแบบนี้มันตัวกักฝุ่นที่ตีขึ้นมาจากถนน ถ้ารถใหญ่มันจะระบายออกไปได้เร็ว ไม่ต้องนั่งจมฝุ่นแบบมินิบัสเนี้ย ยังๆไม่จบเรื่อง

พอรถวิ่งมาได้สักครึ่งทางกลางป่ากลางเขา ยางล้อหลังก็ดันมาแตกซะอีก ดีที่มียางสำรองมาเปลี่ยน เสียเวลาไปอีกครึ่ง ช.ม. นี่ถ้ายางแบนไป2ล้อ ต้องหาที่ซุกหัวนอนกลางทางแน่ๆ แล้วที่นึกว่ารถเล็กจะคล่องตัวทำเวลาได้เร็วกลับล่อไปซะ8 ช.ม. ถึงห้วยทราย1800 น.เผี้ย ไม่ต้องข้ามฝั่งกันแล้ว คืนนี้จำใจค้างห้วยทรายอีกคืน

เดินทางท่องเที่ยวในลาวเผื่อเวลาไว้บ้างนะครับ คนลาวเขาไม่รีบร้อนเร่งรีบ  หลังจากกลับจากทริปนี้แล้วเราเองยังต้องมานั่งทบทวนทริปเดินทางคราวหน้ากันใหม่ ถ้าบวกลบคูณหารแล้วเวลาที่ใช้เดินทางในแต่ละทริปมากกว่าเวลาที่ได้อยู่เที่ยวจริง ก็หาที่อื่นไปดีกว่า อย่างทริปนี้ไปกัน5วันเดินทางซะ3วันแล้ว เซ็งเจงๆ แล้วจะไม่ให้ปวดใจกะถนนเส้น ห้วยทราย-หลวงน้ำทา ที่กำลังจะลาดยางเสร็จในปีนี้ได้ไง

>>> ช่วงที่ดีที่สุดของถนนเส้น ห้วยทราย-หลวงน้ำทา เมื่อปี49 <<<

[LightHouse]

แผนที่ เมืองสิง
http://www.tripandtrek.com/map/show.php?Category=&No=281

แผนที่ เมืองหลวงน้ำทา
http://www.tripandtrek.com/map/show.php?Category=&No=280

[debby]

มาเก็บข้อมูล