สะบายดี.. ลาวเหนือ

[อ๋องน้อย]

วันนี้ล่องตามสายน้ำอู กันต่อจนไปถึง เมืองงอย

วันที่ 7 เมษายน (548 THB)
- เรือ เมืองขวา - เมืองงอย 100,000 KIP มีวิ่งหรือไม่.. ตอบไม่ได้ แล้วแต่ดวง ดังนั้นควรวางแผนสำรองด้วย ถ้าไม่มีคนไป เรือก็ไม่ไป ถ้าคนไปไม่เยอะ นักท่องเที่ยวก็จะโดนโก่งเรียกราคาที่สูง  อย่างที่ผมโดน!!)
- อาหาร 20,000 KIP ,ทำบุญ 10,000 KIP
- พัก Bamboo Family GH 20,000 KIP มุมดี เงียบสงบ แต่ห้องน้ำรวม (โชคดีที่มีผมเหลืออยู่คนเดียว) เดินไปสุดถนนกลางหมู่บ้าน เดี๋ยวก็เจอเอง

[อ๋องน้อย]

ผมไม่ค่อยประทับเมืองงอยสักเท่าไหร่... คงเพราะตั้งความหวังไว้เยอะ
หลายคนบอกว่า "ธรรมชาติที่นี้ยังดิบ" แต่ทำไมชีวิตคนถึงเปลี่ยนไป
ผมเดินตั้งแต่ต้นถนน ยันท้ายถนน มีแต่ป้ายภาษาอังกฤษ (ทำไมไม่ใช้ภาษาลาวกัน)
ผมลงไปซักเครื่อง (ซักผ้า) ที่ริมน้ำอู อยู่เพียงผู้เดียว ในขณะที่น้ำผัก... ผมมีเพื่อนซักเต็มลำน้ำ
น้ำอู.. สกปรก ไม่ใสอย่างใจนึก

ร้านรวงยกพื้นขึ้น.. ให้ฝรั่งนั่งกินอาหาร
ผมถามว่าทำไม ชาวบ้านตอบว่า "ฝรั่งไม่ชอบที่เด็กๆ เข้ามากวนเวลากิน"
แต่ผมชอบเด็ก  - - ผมชอบที่เด็กเข้ามาเล่น เข้ามาคุยกับผม โดยที่ผมไม่ต้องเดินไปหา
ผมไม่ชอบนิสัยฝรั่งหลายๆ อย่าง
ใครว่า? ...พวกฝรั่งหัวทองเป็นนักแบกเป้ตัวยง
แต่ผมมองว่าเป็นพวก "เหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ" ไม่กล้าลองโน้น ทำนี้ ตั้งหลายอย่าง
อีกทั้งชอบไปเปลี่ยนแปลง ค่านิยม ของคนท้องถิ่น
ดังนั้น ผมจึงไม่ค่อยสนับสนุน เมนูอาหารที่ไม่ใช่อาหารพื้นเมือง
ถ้าเลือกได้.. ผมขอนั่งกินข้าวเหนียว ตำส้ม ตำหมี่ ดีกว่า..
แต่ทั้งนี้ ทั้งนั้น บางทีเกิดอาการอยากอาหารที่ไม่ใช่ของพื้นเมือง ผมก็ไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะซื้อกิน

[อ๋องน้อย]

รู้งี้ เอาจำนวนวันที่อยู่นี้ไปไว้ที่เมืองลา ยังจะคุ้มกว่าเลย

วันที่ 8 เมษายน (187 THB)
- อาหาร 51,000 KIP ....ต้องยอมรับว่าที่นี้นักท่องเที่ยวเยอะ ราคาจึงแพงกว่าที่ผ่านมา
- พัก Bamboo Family GH 20,000 KIP

[อ๋องน้อย]

แต่ก็มีสุขบ้าง... ที่ได้ออกไปจับปลากับเจ้าพวกตัวน้อย

[อ๋องน้อย]

เมืองงอย.. ไม่มีถนน จำเป็นต้องนั่งเรือต่อมาอีกหน่อย เพื่อหวังมาต่อรถที่ หนองเขียว

[อ๋องน้อย]

มาถึงแล้วก็ขอซ่าส์ แซ่บ หน่อย แล้วกัน .. ไว้ตอนเย็น ค่อยต่อรถกลางคืนไป เมืองเวียงทอง กันต่อ

[อ๋องน้อย]

วันที่ 9 เมษายน (276 THB)
- เรือ เมืองงอย - หนองเขียว 18,000 KIP เรือออก 8.00 น. ถ้าคนเยอะก็มีไปได้หลายเที่ยว ผมไปเที่ยวสอง 9.00 น.
- หาที่พักเก็บของ + อาบน้ำ 15,000 KIP  ไม่อยากพูดถึงมัน แย่!! ที่สุด
- ค่าธรรมเนียมเข้าถ้ำ 5,000 KIP
- รถบัส เวียงจันทร์ - ซำเหนือ (บอกลง เวียงทอง) 60,000 KIP นั่งรอไป กินมื้อเย็นไป ตรงตีนสะพาน ตีซี้แม่ค้าเข้าไว้ เพราะไม่รู้ว่ารถจะมาตอนกี่โมง ตั้งแต่ 19.00 จนถึง 24.00 น. และไม่แน่จะถึงกี่โมง ตั้งแต่ 3.00 จนถึง 8.00 น. ซึ่งของผมมาตอน 21.00 น. ถึง 3.00 น.   

[อ๋องน้อย]

จากเมืองหนองเขียว... หลังผมจับรถเที่ยวดึก ที่ไม่มีใครตอบได้ว่าจะมาถึงกี่โมง (6 โมง - เที่ยงคืน)
โชคเป็นของผมที่มันมาถึงประมาณ 2 ทุ่มครึ่ง พอดิบพอดี ก่อนที่ฝนจะเริ่มลงเม็ด
ตลอดทางมันช่างชุ่มช่ำไปด้วยสายฝน และเสียงเพลงบนรถที่ดังตลอดทางชนิดที่ไม่ต้องกลัวเหงาเลย - แต่ด้วยเหตุที่รถมาไว ผลก็เลย... ไปถึงเมืองเวียงทองเร็วเกินคาดเหมือนกัน ทั้งที่ตามกำหนดการที่ศึกษาข้อมูลมามันควรถึงราวๆ 6 โมงเช้า แต่เนี้ยล่อโยนผมไว้ข้างทางตอนตี 3

"ย้ำ!!.. ว่า ตีสาม"   
เมืองที่มึด และเงียบสงัด ไร้แสงไฟทั้งข้างทางและบ้านเรือน
ดวงไฟ ดวงน้อยๆ ของไฟฉาย ที่ลงรถพร้อมผม ก็ค่อยๆ หายกันไปคนละทิศ คนละทาง
เหลือเพียงผมที่บุ้ยใบ้ อยู่กลางสายฝนพร่ำ (โชคดีที่มันซาลงแล้ว) 
จะไปทางไหนดี... หนาวก็หนาว ง่วงก็ง่วง ทำไงดีหว่า??

[อ๋องน้อย]

ผมเดินไปที่ซอกมุมบ้านหลังนึง แล้วแอบแฝงตัวเงียบๆ อยู่หลังกำแพง
ให้แผ่นปูนที่แข็งแรงนี้ต้านลมหนาวและสายฝน... แต่มันก็ไม่ได้อุ่นขึ้นสักเท่าไหร่
ผมจึงเอาเป้ และข้าวของทุกอย่างล้อมตัวไว้ นั่งคุดคู้ ห่อตัวให้แน่น
รอแสงตะวันยามเช้า ให้ช่วยขับไล่ความหนาวเย็นออกจากร่างกาย
แต่ทำไม.... หน่า.. มันช่างเป็นเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน "ยังไม่เช้าอีกหรอ"

เช้าขึ้นมา ชาวบ้านที่เจอผม ตกใจใหญ่.. ถามว่าทำไมไม่เรียกเค้า
ผมบอกได้แค่ว่า "เกรงใจอ้าย" 

เมืองเวียงทอง ผมมีข้อมูลเพียงแค่ว่ามี บ่อน้ำพุร้อน
ดังนั้นยังไงก็ต้องไปดูให้ได้...
ห่างจากตัวเมือง ไปเพียง 1.5 กิโลเมตร เดินไปก็ได้เนอะ

[อ๋องน้อย]

ถึงจะดูธรรมดา... แต่ก็ได้ใจ  หายเหนื่อยไปเลย

[อ๋องน้อย]

วันที่ 10 เมษายน (470 THB)
- อาหาร 39,000 KIP
- พัก Souksakhone GH 30,000 KIP

[อ๋องน้อย]

เช้าวันใหม่ ได้เวลาเริ่มต้นเดินทาง... กันต่อ  เพื่อมุ่งหน้าสู่บ้านน้ำเนิน
แต่ต้องไปต่อรถเอาที่ บ้านกอหิน บริเวณแยกพูเล้า ระหว่างทางไปโพนสะหวัน กับซำเหนือ

สายฝนที่ยังโปรยปราย อย่างไม่มีแววว่าเมื่อไหร่จะหยุด  (ยังดีที่แค่พร่ำๆ)
ย่อมก่อให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่ายขึ้น .......... และนั้น โอ้วววว...วว...  .................

รถของเรา (รถสองแถว) ถลาลงข้างทาง เมื่อหลบรถบรรทุกคันใหญ่บริเวณ ทางโค้ง ขึ้นเขา
มันเถลงไปบนดินข้างทางที่อ่อนนุ่ม เนื่องมาจากฝนที่ลงมาทั้งวันทั้งคืน.... ทำให้ติดอยู่ในท่าเอียงกระเท่เล่
แต่ไม่นานด้วย... ความร่วมมือร่วมใจ ช่วยกันขนหินก้อนใหญ่ๆ ดันแนวดิน และใต้ล้อ
ทำให้เอากลับขึ้นมาตั้งตัวตรงกลางถนนได้อีกครั้ง แม้จะทั้งเหนื่อยและเปียกฝนไปตามๆ กันก็ตาม

[อ๋องน้อย]

กว่าจะถึงบ้านกอหินได้ ก็แทบอ้วก.... เพราะบรรยากาศเป็นใจเหลือเกิน
ซ้ายมือผมก็ "อ้วก...ก.."  ขวามือผมก็ "อ้วก...กก..."
โอ้ยยย...ยย... จะอ้วกตามอยู่แล้วน่ะคร้าบบบ...บบ.. แค๊ะ.. แค๊ะ..

[อ๋องน้อย]

และอีกแล้ว.... เช่นเดิมที่ไม่มีใครตอบได้ว่ารถไป บ้านน้ำเนิน จะผ่านมากี่โมง
แต่คนอย่างผมไม่รออะไรให้เสียเวลาไปเปล่า ไปเดินเล่นกันดีก๋าเนอะ   

"โรงเรียนของเราน่าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน..."
ผมเลือกที่จะเข้าไปชมบรรยากาศให้ห้องเรียน ดูบ้างดีก๋า   
กำลังเรียน ฟ้อน กันอยู่พอดีเลยครับ
วัฒนธรรมชาวลาว : ฝ่ายหญิงจะเป็นผู้ไปขอฝ่ายชาย โดยลุกไปยกมือไหว้หน้าผู้ชายที่หมายตา
ฝ่ายชายก็ห้ามปฏิเสธในคำขอนั้น....... แต่ที่แปลกไปกว่านั้น ก็คือในห้องเรียนมีเหล้าให้เจ้าพวกตัวน้อยไว้ดื่มกันด้วย เอากันพอ กรึ่มๆ ได้ไม่เขินอาย สนุกดี.. แต่ทิ้งท้าย ผมเล่าถึงวัฒนธรรมบ้านเราบ้าง ว่าบ้านเราฝ่ายชายจะเป็นผู้ขอฝ่ายหญิงออกมารำ และเด็กๆ ก็ห้ามกินเหล้าด้วย มันผิดกฏหมาย .........

งานนี้ทำเอาเด็กๆ ตื่นตาตื่นใจกันใหญ่   

[อ๋องน้อย]

11 โมงแล้ว... รถกว่าจะผ่านมา (เกือบแบกเป้ เดินเท้าอยู่แล้วน่ะเนี้ย แค่ 6 กิโล จิ๊บๆ  )

บ้านน้ำเนิน หลายคน คงรู้จักกันอยู่บ้างแล้ว เพราะมันเป็นจุดพักครึ่งทางระหว่าง โพนสะหวัน กับซำเหนือ
ดังนั้นรถทุกคันที่วิ่งระหว่างสองเมืองนี้ มักใช้บ้านน้ำเนิน เป็นจุดพักกินข้าวกลางวันกัน
ในขณะที่ผมเลือก นอนพักที่นี้เลยสักคืน