โลกในดวงตาข้าพเจ้า

[กระโจมไฟ]

“มนตรี ศรียงค์” นักเขียนหนุ่มชาวหาดใหญ่ รับรางวัลซีไรต์ ประจำปี 2550 จากผลงานรวมบทกวีร่วมสมัย “โลกในดวงตาข้าพเจ้า” กลายเป็นคนสงขลาคนที่ 3 ที่ได้รางวัลนี้ หลังจาก “วินทร์ เลียววาริณ” และ “บินหลา สันกาลาคีรี” ลูกหลานชาวสงขลาเคยได้รับมาแล้ว

มีรายงานว่า การประกาศผลรางวัลซีไรต์ประจำปี 2550 นี้ ผลปรากฏว่า มนตรี ศรียงค์ นักเขียนหนุ่มชาว อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา เจ้าของรวมบทกวีร่วมสมัย “โลกในดวงตาข้าพเจ้า” ได้รับรางวัลนี้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 การประกวดรางวัลซีไรต์ครั้งนี้ คัดมาจาก 76 บทกวีจากนักเขียนทั่วฟ้าเมืองไทยส่งเข้าประกวด “ชิงรางวัลซีไรต์” ประจำปี 2550 หนึ่งในจำนวนนั้นมีบทกวีร่วมสมัย “โลกในดวงตาข้าพเจ้า”ของ “มนตรี ศรียงค์” ผ่านการคัดสรรจากคณะกรรมการทะลุเข้ารอบ
       
สำหรับ มนตรี ศรียงค์ เกิดที่หาดใหญ่ อาศัยอยู่ย่านใจกลางเมือง (กิมหยง) เดินผ่านและแวะเข้าห้องสมุดประชาชนทุกวันในช่วงประถม เข้าเรียนที่อำนวยวิทย์ ม.1-ม.3 จากนั้นไปเรียนที่มหาวิราวุธ เช่าบ้านอยู่กับเพื่อนจนจบ ม.6 โปรแกรมพลานามัย แต่ไม่ได้ดีในแวดวงกีฬา ตั้งเป้าเข้ารามฯปี 2529 เศษๆ ตีตั๋วรถไฟขึ้นไปเรียนรามคำแหงคณะมนุษยศาสตร์ เลือกเอกภาษาไทย ทั้งที่รักการอ่านการเขียนแต่กลับสอบตกซ้ำซากวิชาร้อยกรอง-วรรณวิจารณ์ เลยตัดสินใจเปลี่ยนคณะมาลงรัฐศาสตร์ การเมืองการปกครอง ทำท่าจะไปได้ดี 3 ปี แรกทำได้ 84 หน่วยกิต (ทั้งที่เข้าเรียนน้อยถึงน้อยที่สุด) แต่เก็บเกี่ยวประสบการณ์ใช้ชีวิตในเมืองหลวงมามากมาย ช่วงนั้นแม่เรียกกลับบ้าน มาช่วยกิจการหมี่เป็ดที่ร้านศิริวัฒน์ฯถนนละม้ายสงเคราะห์ หาดใหญ่ ที่ขายดิบขายดีมาจนถึงวันนี้

“โลกของข้าพเจ้า คือ โลกที่มองผ่านเลนส์สายตา มันถูกกลึงเลนส์ให้มีโฟกัสที่เหมาะที่สุดกับสายตาข้าพเจ้า ข้าพเจ้าพยายามครุ่นคิดหาคำตอบว่า แท้แล้วโลกโดนการกลึงเพื่อให้ข้าพเจ้ามีชีวิตอยู่หรือข้าพเจ้าต่างหากที่ปรับสายตาตนเองให้อยู่ในโลกให้ได้ …เด็กน้อยคนหนึ่งถามข้าพเจ้าสายตาสั้นหรือ?...ข้าพเจ้าก็เฝ้าครุ่นคำนึงคำถามนี้ต่อตนเอง และได้คำตอบเมื่อวันวานนี้ ไม่หรอก แท้แล้วข้าพเจ้ามีสายตาปกติ แต่โลกใบนี้ต่างหากที่เบี้ยวบุบผิดรูปทรงไป”
       
ปัจจุบัน มนตรี ศรียงค์ ยึดอาชีพหลักคือขายหมี่เป็ดอยู่ย่านถนนละม้ายสงเคราะห์ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา และยึดงานเขียนเรื่องสั้นและบทกวีเป็นงานอดิเรก จึงได้รับฉายาจากคนในวงการว่า “กวีหมี่เป็ด” เขาผลิตงานออกมาอย่างสม่ำเสมอจนได้รับรางวัลในที่สุด

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ใจตรงกันจัง  ..: กระโจมไฟ   กำลังจะก็อปข้อความมาลงเหมือนกันเลย
.........................................
.....................................
มนตรีแนะน้องๆที่สนใจเป็นนักเขียนว่าถ้าคุณไม่อ่านหนังสือคุณไม่มีทางเป็นนักเขียนได้ ไม่มีคำว่าพรสวรรค์มีแต่ความพยายามแล้วพยายามเล่าจึงจะเป็นนักเขียนได้


ถนนวรรณกรรมเปิดกว้าง

ถนนนักเขียนจะว่ายากก็ยากจะว่าง่ายก็ง่าย ทุกวันนี้มีอินเตอร์เน็ตนักเขียนรุ่นใหม่สามารถเข้าไปในเว็บ ผลิตงานเขียนในเว็บบอร์ดต่างๆนำเสนอผลงานได้ หรือสามารถส่งงานเขียนไปยังสำนักพิมพ์ได้หากงานนั้นมีคุณค่าจะได้รับการพิจารณาตีพิมพ์ ส่วนเรื่องของชื่อเสียงก็มีส่วน นักเขียนต้องพยายามสร้างชื่อมีตัวตนให้วงการจะแจ้งเกิดหรือมีคนกล่าวถึงงานของเรา จะเป็นใบเบิกทางไปสู่ความสำเร็จได้ ถนนนักเขียนวัดกันที่คุณภาพของงานไม่ต้องเอาหน้าตามาขาย

“วันนี้มันมีสนามมากพอที่เด็กจะเอางานไปนำเสนอมีช่องทางที่เปิดกว้าง ในโลกของอินเตอร์เน็ต แต่ปัญหาคือไม่มีระบบบรรณาธิการในการกลั่นกรอง ถ้าเป็นนักเขียนหน้าใหม่เมื่อไม่มีบก.ก็ไม่รู้ว่างานตัวเองดีแค่ไหน เสียงที่ชื่นชมหรือติติงในเว็บบอร์ด เราไม่รู้ว่าคนที่วิจารณ์งานของเราเขามีภูมิความรู้ในการวิจารณ์หรือไม่ หรือเขาชมโดยมารยาท ชมแบบเกรงใจ ขาดการวิจารณ์ที่ถูกหลักวิชา

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

หน้าตาของ  ผู้มีฉายาว่า  กวีหมี่เป็ด..
...............................
ภาพจาก  สมิหราไทมส์

[Trekkathon]

แล้วกวีหาเห็ด เมื่อไหร่จะได้รางวัลมั่งล่ะ