|
หัวข้อ: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: Joyful ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 01:10:18 PM (http://www.tripandtrek.com/webboard/photo/2005011313414117691769.jpg) ลมหนาวมาถึงแล้ว ตอนนี้หัวใจของเพื่อน ๆ คงโบยบินออกไปไกล ไปค้นเจอกระทู้นี้มาค่ะ เลยอยากเอามาเตือนใจนักเดินทางทุกคน ปลายปี 2547 มีโอกาสไปเยือนเมืองปาย แล้วก็ไปได้รับอุบัติเหตุมาอย่างไม่คาดฝัน ขอให้ฤดุหนาวนี้ เที่ยวกันอย่างมีความสุขค่ะ ------------------------------------------------------------------------------------------ "จ๊ากกกกกกกก..." เสียงฉันดังลั่นห้องฉุกเฉิน เมื่อคุณพยาบาลพยายามใช้นิ้วมือควานเอาเศษดินเศษหินออกจากหัวเข่า ตามด้วยน้ำเกลือที่ราดลงมาไม่ขาดสายเพื่อชะล้างเอาสิ่งสกปรกออกจากบาดแผล แต่ละนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ฉัน เริ่มเข้าใจแล้วว่าคนที่ "ทนพิษบาดแผลไม่ไหว" ตายอย่างไร น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ... นานเท่าไหร่ไม่ทันรู้ตัว "เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวฉีดยาชา แล้วจะต้องตัดเอาหนังที่มันวิ่น ๆ ออกนะคะ ไม่งั้นเย็บแล้วแผลไม่สวย" คุณพยาบาลพูดขณะ ฉีดยาไปรอบ ๆ แผลที่หัวเข่า จากนั้นเธอก็เริ่มใช้กรรไกรตัดหนังวิ่น ๆ รอบ ๆ แผล "จ๊าก... ยังเจ็บอยู่เลยคุณพยาบาล" ฉันร้องสุดเสียงอีกครั้ง "ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" คุณพยาบาลยังตั้งหน้าตั้งตาตกแต่งแผลต่อไปโดยไม่สนใจเสียงร้องของฉันที่ดังตามมาทุกครั้ง ที่เธอตัดหนังออกไป "เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวเย็บแผลกันเลยค่ะ" คุณพยาบาลพูดขณะที่เตรียมเข็มเย็บ "จ๊าก.. " ฉันร้องเสียงดังอีกครั้ง เมื่อคุณพยาบาบร้อยเข็มเข้าไปที่ขอบแผลข้างหนึ่ง "จ๊าก..." เข็มร้อยผ่านขอบแผลอีกข้างหนึ่งแล้วฉันรู้ "จ๊าก .. ยังเจ็บอยู่เลยคุณพยาบาล" เนื้อหนังฉันถูกดังรั้งขึ้นเพื่อมัดปมไหม ความเจ็บปวดยังอยู่ทุกอณูเนื้อ "เอ.. น่าจะชาได้แล้วนะ งั้นเดี๋ยวฉีดยาชาเพิ่มนะ" คุณพยาบาลว่า เอาเลยค่ะฉีดเลยไม่งั้นตายแหง ๆ เข็บยาชาถูกนำมาจิ้มรอบ ๆ แผลหลายจุด จากนั้นการเย็บดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว ... ฉันพาขาที่ปวดร้าวระบมมานั่งแกร่วอยู่ร้านกาแฟ แหม่มสาวหน้าตาสะสวยเดินลาขากมาพร้อมกับรอยแผลเต็ม ขาขวา.. นี่ถ้าหากฉันไม่ประมาทขี่จักรยานยนต์โดยระมัดระวังมากกว่านี้อีกสักนิดฉันคงไม่ได้ไปเย็บแผลที่โรงพยาบาล เพื่อนร่วมเดินทางของฉันคงไม่ต้องบาดเจ็บ และไม่ต้องจ่ายค่าซ่อมรถให้กับร้านเช่ารถ หรือหากฉันแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้ สวมกางเกงขายาว เสื้อแขนยาว สวมรองเท้า บาดแผลฉันคงไม่หนักหนาขนาดนี้ โชคดีที่ฉันยังสวมหมวกนิรภัยไม่งั้น ฉันอาจจะต้องเย็บแผลมากกว่าที่หัวเข่า ... และถ้าเรื่องทั้งหมดไม่เกิดป่านนี้ฉันคงได้เที่ยวไปรอบ ๆ เมืองปาย ได้เก็บ ภาพสวย ๆ อย่างที่ฉันตั้งใจ คงไม่ต้องมานั่งเศร้าสลดอยู่อย่างนี้ ฉันย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว แต่ครั้งต่อ ๆ ไปฉันตระหนักแล้วว่าฉันไม่ใช่มอร์เตอไซค์รับจ้าง ฉันขี่รถไม่แข็งขนาดนั้น ฉันจะระวังให้มากขึ้น จะไม่ประมาทอีกแล้ว และครั้งต่อไปหากฉันมีความจำเป็นต้องขับขี่รถจักรยานยนต์ ฉันจะแต่งตัว ให้รัดกุมเสมอ ฉันหวังว่าบาดแผลและความเจ็บปวดของฉัน จะเป็นอุทธาหรณ์ให้นักเดินทางทุกท่าน.. อุบัติเหตุไม่ใช่คราวเคราะห์ อย่าถือว่าเป็นการฟาดเคราะห์ หัวข้อ: Re: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: pong ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 02:45:16 PM เช่นเดียวกันครับ ขอให้มีแต่โชคดีๆๆๆๆๆ ในฤดูหนาวนี้และทุกๆฤดู
หัวข้อ: Re: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: Asusing ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 03:34:02 PM ยึ๋ย... :o ไปคว่ำที่เมืองปายเหรอ
หัวข้อ: Re: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: Joyful ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 03:35:59 PM ยึ๋ย... :o ไปคว่ำที่เมืองปายเหรอ ไม่ได้คว่ำคนเดียวพี่ มีพี่ตูนซ้อนท้ายด้วย อิ ๆ หัวข้อ: Re: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: นายซาไกทัดดอกฝิ่น ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 04:19:51 PM แล้วพี่ตูน อะไรขาดหายไปบ้างอะ สงสัย
..ป่านนี้คงนั่งจามใอยู่แถวลาว แล้วครับ หัวข้อ: Re: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: thai ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 09:19:30 PM หายไวๆนะครับพี่กุ้ง สู้ๆ :)
หัวข้อ: Re: อุบัติเหตุ ไม่ใช่คราวเคราะห์ เริ่มหัวข้อโดย: Joyful ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 10:22:49 PM หายไวๆนะครับพี่กุ้ง สู้ๆ :) เอ่อ นอ้งไท อันนี้ตั้งกะปลายปี 47 แล้วค่ะ หายชาติกว่าแล้ว อันนี้เอามาเตือนสติพวกเราน่ะค่ะ |