อ๋อ พี่รถกะบะแดงที่เราโบกเขามาส่งที่ร้านค้าสามแยกเมื่อวานนี่ ก้อขึ้นหลังรถ พี่แกบอกเดี๋ยวไปทำบุญที่วัดเจ็ดคตกันก่อนนะ ดีเหมือนกัน ขึ้นไปทำบุญบนวัด สักพัก ก้อบึ่งรถต่อไปที่น้ำตก แล้วก้อเดินเข้าไปในตัวน้ำตก เป็นน้ำตกใหญ่สูงประมาณ 10 เมตร มีเด็กๆเล่นกระโดดโชว์นักท่องเที่ยวที่เข้ามาตลอด แถมบางคนยังไปอุดทางน้ำข้างบนเล่นทำให้น้ำไหลลงมาน้อย   
        เฮ้อ เป็นลูกเป็นหลายจะจับเขกกะโหลกซะนี่ นั่งเขียนโปสการ์ดถึงเพื่อนๆ เสร็จแล้วก้อเดินทางออก และเจอพี่กะบะแดงกำลังจะออกรถ ตะโกนถามว่าออกไปด้วยกันหรือเปล่า แน่นอนครับ ไม่ต้องถามอยู่แล้วนี่ครับ แต่หิ้วเป้วิ่งขึ้นรถแกเลยครับ 555555
         แกขับมาจอดตรงร้านค้าที่จะออกไปถนนมิตรภาพ เราก้อขอบคุณพี่เขาเป็นการช่วยเหลือทั้งสามหน แล้วก้อเดินไปเพื่อจะไปต่อที่ทุ่งทานตะวัน
         เดินไปรอตรงเนินถนนโบกรถที่จะออกไปข้างนอก เฮ้อ ทำไมแถวนี้โบกยากจังไม่ค่อยจะยอมจอดเลย สักพักหญ่ายๆๆๆ ก้อเจอคุณลุงใจดี แกรับขึ้นไปส่งที่ปากทางถนนมิตรภาพ ขึ้นไปนั่งหลังกะบะด้วยความเหนื่อยล้า บวกกับแดดที่ร้อนจนแทบจะเผาทุกสิ่งทุกอย่าง
         แต่ก้อหลับๆตื่นๆจนถึงปากทาง ผ่านทุ่งทานตะวันเล็กๆของชาวบ้านแถวนั้น ก้อบ่ายกว่าแล้ว แล้วตัดสินใจเข้าไปถ่ายรูปกับดอกทานตะวันที่นี่แล้วกัน
         เพราะถ้าไปถ่ายที่ทุ่งใหญ่ๆก้อคงต้องนั่งรถไปอีก 20 กว่าโล แล้วคนก้อคงเยอะมาก ก้อเลยเดินเข้าไปถ่ายแถมมีน้องๆเด็กๆ แถมนั้นวิ่งมาขอเข้ากล้องด้วย
         ขึ้นมาจากทุ่งเสร็จแล้วเตรียมหาร้านค้า แต่มองไปทางไหนก้อไม่มีร้านค้า ก้อเลยไปที่ศาลารอรถ และคุ้ยเสบียงที่เหลือในกระเป๋าได้ขนมปังทูน่ามาช่วยรองท้องอีกครั้ง
         รอรถอยู่สักพักรถที่มาเต็มทุกคัน แต่เราไม่อยากยืนแล้วนี่ครับ ก้อเลยไปตรงปากทางสิงวิญญาณนักโบกอีกครั้ง โบก โบก แล้วก้อโบก แต่รถส่วนใหญ่จะเต็มหรือไม่เต็มก้อไม่รับ
         แต่ในที่สุดก้อมีรถจอดรับจนได้ และขอติดพี่เขาไปลงที่ฟิวเจอร์รังสิต รถแกซิ่งเหมือนจรวดเลย นั่งแล้วไม่ค่อยกล้าหลับเท่าไร จนถึงฟิวเจอร์ประมาณ 4 โมง ก้อเลยเดินเข้าไปตากแอร์หาอะไรกินในห้างสะหน่อย เห็นคนมองแบบแปลกๆ
         นึกในใจไม่เคยเห็นคนกรุงเพิ่งออกจากป่าหรือครับ เข้าไปหาข้าว ไอติม กินเรียบร้อยก้อ ขึ้นรถตู้เตรียมตัวกลับบ้านไปใช้ชีวิตในป่าคอนกรีตอีครั้ง อีกครั้ง และก้ออีกครั้งงงงงงงงง…………..